CHINTSA

Afgelopen vrijdag zijn we met een heleboel studenten naar de Wildcoast gegaan. Bij Martijn (de man van khaya) verzamelden we. Wij reden met 2 meiden mee, Daisy en nog een Marina. Via East London gingen we richting Chintsa. Supergoeie muziek in de auto, volgens de drie. (Marleen vond het iets minder dat ze na een uur alle liedjes van Christina A. en Ryanna mee kon zingen…) Het was een supermooie autorit, ondanks de misselijkheid die af en toe om de hoek kwam kijken door al die weggetjes en haarspeldbochten. Oostenrijk is er niks bij! Onderweg zijn we nog een keer gestopt om broodjes te eten.
Toen we aankwamen ( eerst een half uurtje hobbelen over de stenen..) bij de backpackers-lokatie hadden we een heel schattig huisje, tussen de bananenbladeren. We sliepen met 6 meiden en 2 jongens in het huisje. Achteraf bijna de enige twee normale jongens die er mee gingen, hihi. ’s Avonds hadden we eerst een braai. Lekker bot met een beetje vlees en salades. Ging er goed in. We mochten namelijk eerst een uurtje er naast zitten zonder dat we iets mochten pakken, dus de honger werd lekker opgewekt na zo’n lange autorit! En het tenslotte ook nog maar half negen, negen uur was…
’s Avonds heeft Marina eerst nog gepokerd tegen 3 jongens, Jinne, Piet en Jelle. Jelle was een beetje dronken, maar Jinne en Piet zijn echt twee gezellige gasten. Marleen zat er een beetje voor de show bij, want die kan het natuurlijk nog niet zo goed. Maar het begint te komen. Daarna zijn we lekker naar de bar gegaan. Je kunt hier echt drinken voor een paar centen. Dus een shooter Amarula (soort Baileys) kost iets van 80 cent. Die vonden wij wel lekker. Maar we hadden niet zo’n grote drankbehoefte als de meeste jongens die mee waren gegaan. Die hadden zich goed uitgesloofd, en dachten ook dat ze heel erg leuk waren. Viel wel mee. We hebben lekker gedanst met de meiden en een paar mensen die zich nog konden gedragen, haha. Maar de nacht was dus kort..
Zaterdag wilden we gaan paardrijden. Of surfen. Of hiken. Of whatever. Maar alle activiteiten zaten al volgeboekt of gingen niet door, dus we hebben lekker op het strand gelegen. Dat was ook heel fijn! Al moesten we op een gegeven moment verhuizen omdat de zee aan het puntje van onze handdoek trok.. Het was echt een hele relaxte dag en heel erg gezellig. Marina heeft nog uren zandkastelen gebouwd, eerst met Sophie, de dochter van Martijn en Ellen, en later in haar eentje. Dat was heel erg lief. Marleen was een slakkenorgie aan het bouwen. Die waren met zijn allen een kwal aan het opeten, maar Marleen vond dat er nog wel een paar bij konden. Daar zijn natuurlijk ook plaatjes van geschoten. Die avond zouden we een Xhosa diner krijgen. Omdat de braai van vrijdagavond een uurtje later dan gepland was (zo gaat dat in Afrika), dachten we: We wachten wel even op Nadine en Laura (ook uit J-Bay). Die moesten nog douchen en opmaken en weet ik het allemaal. Uiteindelijk zijn we toch maar vast gegaan want het werd steeds later. Toen we aankwamen was er geen plaats meer. Was wel een beetje apart, want we stonden gewoon op de lijst. Dus: toen mochten we aanschuiven in de tv-room waar 1 van die kinderen om de 5 seconden zat te zappen. Geen kaarsje, alleen t tv-licht, tijd voor een romantisch diner dus.. Later hebben we dat kind wel zo ver gekregen dat we een schemerlampje aan mochten en dat de tv op 1 zender bleef staan. Jippie! Laura en Nadine waren ook de gelukkigen die bij ons aan de geïmproviseerde tafel mochten zitten. Want zij waren natuurlijk nog een half uur later. Eerst een bakje meeliepap, een meelpap die Marina niet weg kreeg en na één hap voor de omgeving liever stopte voordat t eruit kwam..
Later een lekker buffetje. Er lagen allemaal dubieuze dingen op, maar het smaakte prima. En ijs met appeltaart na (sinds wanneer is dat ook Xhosa…?). En Marleen kreeg ook nog dat van Marina. Dus die was extra blij. ’s Avonds hebben we met bijna alle meiden en Maarten een kaart-drankspelletje gedaan, kingzen. Nou dat is dus echt leuk!! Wij hadden wel geluk dat we het smerige glas bocht niet achterover hoefden te gooien. Het was zo’n 40% whisky’tje van 5 rand of zo. Heel naar dus. Hebben we maar een paar slokjes rum-cola op. Dat was wel fijn. Toen de bar dicht was, besloot de groep om via het strand naar Chintsa-city te lopen. Daar was misschien boven op een berg nog wel een kroegje open. Het was tenslotte zaterdagavond in Afrika.. Wij gingen maar niet mee met al die dronken mensen. Anders moesten we met zijn tweeën teruglopen over het strand, dat besloten we niet zo verantwoord te vinden.Gelukkig bleven Toon en Piet ook bij het huis. En Daan lag ook nog ergens, die was heel dronken, maar die konden ze zo één twee drie niet vinden, dus zijn ze maar zonder hem gegaan. Dus hebben we heel gezellig met Toon en Piet gebabbeld. En live entertainment gehad van de hagedissen op de muur die allemaal vlinders en motten aan het vangen waren. En Daan nog even gezocht, want wij vonden het toch wel lullig wanneer hij misschien ergens zijn tanden uit zijn mond gevallen zou zijn of zo. Maar toen we de hoop hadden opgegeven kwam er een meneertje die bij de backpackers werkte: “ Hi. I think it is your friend that passed out in the ladies room this night. We want him to get away. Can you get him away? Good luck.” Nou, dachten wij. Daan is terecht. Op de enige plaats waar we niet hadden gekeken. Ja, wie kijkt er dan ook op de ladies room? Die nota bene helemaal boven aan het park was. Wij hadden namelijk ingeschat dat hij in zijn toestand niet meer naar boven kon lopen. Nu komt even het vieze stuk.. dus jullie zijn gewaarschuwd. Toen we er vlakbij waren, roken we al een hele zure lucht. Op een paar meter afstand begonnen we alledrie (Toon, Marina, Marleen) ontzettend te kokhalzen. Zó goor. De deur van de wc kon dus niet open. Daan had zich klem gelegd. Hij lag dus met zijn broek op zijn enkels in zijn eigen plas kots te slapen. En wij moesten hem dan even er uit halen. No way. Dat ging niet gebeuren. Het was zó goor. Toen we erachter kwamen dat hij nog ademde (want zo zag hij er niet echt meer uit) hebben we even Martijn gebeld om te vragen of hij met nog iemand even kon komen sjouwen. Toen kwamen Jochem en Adam dat doen. Nou ja, die hebben zó hard gelachen. En eerste nog een hele fotoshoot gemaakt. Het was een beetje gênant. Maar wel grappig hoe J. en A. in hun broek pisten! Toen hebben we hem naar beneden gekregen en zelfs rechtop. Marina en Toon hebben hem voorzichtig bij zijn trui gepakt (want werkelijk álles zat onder de kots!) om hem naar beneden te sturen. J. en A. liepen ervoor, foto’s te maken, hem uit te dagen, en Marleen liep er achter met haar oren dicht. Want elke keer als Daan moest kotsen onderweg, of kotsgeluiden maakte, moest Marleen ook bijna kotsen. Een ideale avond dus… toen hebben we Daan ergens in een stoel gezet, met een glaasje water. De volgende dag wist hij natuurlijk niks meer. We hebben nog een poging gedaan om bij de poolparty te zijn, maar daar was iedereen zo dronken en irritant of arrogant, dat we dat na een half uur ook wel gezien hadden. Toen zijn we maar naar ons huisje gegaan om nog even na te babbelen. Tot vijf uur maar liefst. Zondag hebben we lekker in de hangmat gelegen. In de schaduw, want we waren stiekem wel verbrand zaterdag. In de middag zijn we naar huis gereden. Zelfs Marina was toen klaar met alle R&B cd’s die we mochten horen. Toen we ergens aan de weg stopten om even te pauzeren, zat er aan de overkant een groep Afrikaanse jongens. Dat was wel grappig, want ze kwamen steeds om sigaretten schooien. Dus als je een halve peuk op had, kwamen ze vragen of ze de rest mochten hebben. Dat was zo leuk! We zijn via een andere weg terug gegaan, via Port Alfred. Later hoorden we dat Martijn een ongeluk had gehad. Hij was met inhalen in een kuil in de weg terecht gekomen en de macht over het stuur verloren. Van de weg geraakt en tegen een paal aangeknald. De auto total-loss. Gelukkig had niemand iets. Zijn zoontje en drie Duitse meisjes reden namelijk met hem mee. Rond zes uur kwamen we in PE aan, en een half uurtje later zijn we opgehaald door Shane. Die ons naar JBay bracht. Toen zijn we meteen naar bed gegaan. Om acht uur. Want maandag hadden we weer een afspraak.
Met Michelle, een soort straatkind-goeroe. Die heeft zo veel met straatkinderen gewerkt. Die kwam met zo veel info voor ons dat we de komende weken wel zoet zijn met huiswerk. Maar wel leuk. En daarna hadden we nog een afspraak in de middle of nowhere. Ja, wel ergens, maar het was in de achterwijk, dus niet zo fijn met zijn tweeën als je het huis wat je zoekt niet kan vinden. Je mag daar natuurlijk niet laten merken dat je er vreemd bent of de weg niet weet. Achteraf blijkt dat we al lang voor het huis stonden. Maar toen waren we teruggelopen om iemand te bellen. We werden heel hartelijk op zijn Afrikaans ontvangen: Eten? Drinken? Iets om te kauwen? Zeg het maar. Heerlijk dus. En na afloop kregen we ook nog zo’n lekkere Afrikaanse hug van de ‘ big mama’ die we pas voor het eerst ontmoetten.
Nou dat was ons weekendje, we zijn niet van plan om het elk weekend zo te doen hoor…
Liefs van Marina en Marleen


P.s. ; laten jullie iets weten wanneer jullie post van ons hebben ontvangen? Want we hebben al e.e.a. verstuurd, maar nog niks is aangekomen… XXX